دست عشق از دامن دل دور باد!

  میتوان آیا به دل دستور داد؟

    میتوان آیا به دریا حکم کرد؟

      که دلت را یادی از ساحل مباد؟

        موج را آیا میتوان فرمود:ایست!

            باد را فرمود:باید ایستاد؟

              آنکه دستور زبان عشق را،

                 بی گزاره در نهاد ما نهاد،

                   خوب میدانست تیغ تیز را،

                   در کف مستی نمی بایست داد!!!

1)مهم نیست چه سنی داری،هنگام سلام کردن مادرت رو در آغوش بگیر.

2)اگر کسی تو را پشت خط گذاشت تا به تلفن دیگری پاسخ دهد،تلفن را قطع کن.

3)هیچوقت به یک مرد نگو موهایت در حال ریختن است ،خودش این را میداند.

4)از صمیم قلب عشق بورز،ممکن است کمی لطمه ببینی،اما تنها راه استفاده ی

بهینه از حیات همین است.

5)در مورد موضوعی که درست متوجه نشده ای درست قضاوت نکن.

6)وقتی از تو سوالی را پرسیدند که نمیخواهی جوابش را بدهی،لبخند بزن و بگو برای

چی میخواهید بدونید؟؟؟؟؟؟؟؟؟

7)هرگز موفقیت را پیش از موقع عیان نکن.

8)هیچوقت پایان فیلمها و کتتابهای خوب را برای دیگران تعریف نکن.

9)وقتی احساس خستگی میکنی اما ناچاری که به کارت ادامه بدهی ،دست و صورتت

را بشوی و یک جفت جوراب و یک پیراهن تمیز بپوش آنوقت خواهی دید که

نیروی دوباره بدست آورده ای.

10)هرگز پیش از سخنرانی غذای سنگین نخور.

11)راحتی و خوشبختی را باهم اشتباه نکن.

12)هیچوقت از بازار کهنه فروشها وسیله ی برقی نخر .

13)شغلی را انتخاب کن که روحت را هم به اندازه ی حساب بانکی ات را غنی سازد.

14)سعی کن از آن افرادی نباشی که میگویند آماده،هدف ،آتش .

15)هر وقت فرصت کردی دست فرزندانت را در دست بگیر،به زودی زمانی فرا

خواهد رسید که او اجازه این کار را به تو نخواهد داد.

16)چتری با رنگ روشن بخر،پیداکردنش در میان چترهای مشکی آسان است و به

روزهای غمگین بارانی،شادی و نشاط میبخشد.

17)وقتی کت و شلوار تیره  به رنگ داری شیرینی شکری نخور.

18)هیچوقت در محل کار در مورد مشکلات خانوادگی ات صحبت نکن.

من که رفتم بنویسید دمش گرم نبود

بنویسید صدا بود ولی نرم نبود

خانه در خاک خدا داشت،تماشایی بود

بنویسید دو خط مانده به تنهایی بود

بنویسید که با ماه ،کبوتر می چید

از لب زاغچه ها بوسه ی باور می چید

بنویسید که با چلچله ها الفت داشت

اهل دل بود و با فاصله ها نسبت داشت

دلش از زمزمه ی نور ،عطش میبارید

ریشه در ماه ،ولی روی زمین میجوشید

بنویسید زبان داشت ولی لال نشد

بنویسد که پوسید ولی کال نشد

پرطوفان غزل بود ولی سیل نداشت

بنویسید که دل داشت ولی میل نداشت

پنجه بر پنجره ی روشن فردا میزد

وسعت حوصله اش طعنه به دریا میزد

بنویسید به قانون عطش ،آب نداد

و کسی کودک احساسش را تاب نداد

سرد و سرمازده از سمت کویر آمده بود

کودکی بود که در هیات پیر آمده بود

تا صدای دل خود چند تپش فاصله داشت

گاه با فلسفه ی عشق کمی مساله داشت

یار گفت از چشم مستم کن حذ ر،گفتم به چشم

                                       گفت چندان هم مکن قطع نظر،گفتم به  چشم

گفت:آگاهی ز شرط عاشقی؟گفتم که چیست؟

   گفت:باید بگذری از جان و سر،گفتم به چشم

گفت:پس بیم از چه میباشد تو را؟گفتم ز ننگ

                                     گفت:از نام ننگ اینجا مبر،گفتم به چشم

گفت :دردی داری اکنون،گفتم آری درد عشق

 گفت:درمانی مجوی آن را دگر ،گفتم به چشم

سلام

هرکی این آهنگو شنیده،زمزمه کنه ،خیلی خوشگله،من که خیلی  دوس دارم .شما رو نمیدونم؟

هی نشین، غصه نخور ،رفته که رفته

                                                   اگه دوست داشت،نمیرفت دیگه رفته

هی نشین چشم به راه ،رفته که رفته

                                                 اگه عاشق بود،نمیرفت اون که رفته

بی خیالش مگه چند سال تو جوونی

                                               بی خیالش،مگه چند سال تو میمونی

بی خیالش ،اینا رسم روزگاره

                                             همشون کار خداس،حکمتی داره

یاد حرفای قشنگش!میدونم مثل یه داغه

                                            اون دلت خیلی گرفته،شده قلبت پاره پاره

اون که رفته دیگه رفته

                                          دیگه اون دوست نداره

دیگه دست بردار عزیزم

                                        برو سوی عشق تازه

هیچکسی نمیدونه توی دلت چی میگذره

                                       حرفات اندازه ی کوهه،پر غروره،خیلی ساده

اون که رفته دیگه رفته

                                  دیگه برگشتن نداره

اگه دوست داشت نمیرفت

                                حتی واسه ی یه لحظه

نمیخواستم  رفتنتو باور کنم

داغ این سینه رو تازه تر کنم

بهت میگم چرا میری؟میگی خوب دیگه

میدونم دوسم داری ،اینو چشات میگه

اگه رفتی عزیزم،فراموشم نکنی

من شمع شبام،یه موقع خاموشم نکنی

وقتی رسیدی بگو چقدر اونو دوسش دارم

بگو دلم پیش اونه ولی تنهاش میذارم

خلوتتو بجز دلم،با کسی برپا نکنی

عزیزم من دوستت دارم،بهم خیانت نکنی

بهم یه قول بده که هیچوقت فراموشم نکنی

اگه کنارت نبودم،به نبودم عادت نکنی

فکر نکنی از راه دور دارم سفارش میکنم

نه عزیزم،فقط دارم یه قدری خواهش میکنم

توی دلم آشوبیه،انگار میخوام دیوونه شم

خدا خودش خوب میدونه که هر لحظه به یادشم

درسته که حرفای ما دیگه داره تموم میشه

دلم یه دنیا حرف داره،دوباره کی شروع میشه؟

برای این سوال کسی جوابی نداره

شاید اصلا این شعرا  ارزش خوندن نداره

کنم هرشب دعایی کز دلم بیرون شود مهرش

ولی آهسته میگویم الهی بی اثر باشد                   

هیچ کس اشکی برای ما نریخت،

هر که با ما بود از ما گریخت،

چند روزیست حالم دیدنیست،

حال من از این و آن پرسیدنیست،

گاه بر روی زمین زل میزنم،

   گاه بر حافظ تفال میزنم،

حافظ دیوانه فالم را گرفت،

یک غزل آمد حالم را گرفت،

ما ز یاران چشم یاری داشتیم،

نیک غلط بود آنچه می پنداشتیم........

 سلام چطورید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

                                   یادمه سال 1381 تقریبا 13 سالم بود که یه شعر گفتم.البته من هیچوقت تو زندگیم

                                  از این کارا نکردم.یه روز همینجوری نشسته بودمو قلم و کاغذم دستم بود که یه چیزی

                                 به ذهنم رسید وخلاصه یه چیزایی سر هم کردم.تازه اصلا یادم نبود یه جایی نوشته 

                                  بودم.حالا ببینید چی گفتم،به به !!!

 مگه میشه دنیا رو خرید با یه سبد پرپول؟

مگه میشه قلب آدمو بدست آورد با این پول؟

        اگه آدما دوست دارن همو، واسه چی همش اسم پول؟

پول که انقدر عزیزه ،واسه کی میشه مثل جون؟

            مگه میشه عشق پول ،چشم آدمو بکنه کور؟

         خوب خوندید؟ولی دوستای عزیز به وزن و قافیه ی شعرم زیاد توجه نکنید!!!!!!!!!!!!

              حالا  شعرا  و به قول استادمون :علما یه نظر بدید ببینم این شعری که من اون موقع

             گفتم چه جوریه؟یادش به خیر چقدر اون موقع ذوق زده شدم.

  دلت رو به کسی بسپار که لیاقت داشته باشه. نگاهت رو به کسی بدوز که قلبش برای تو بتپه.

  چشمات رو با نگاه کسی آشنا کن که زندگی رو درک کنه.سرت رو روی شونه های کسی بذار

 که از صدای تپشای قلبت،تو رو بشناسه.آرامش نگاهت رو به قلبی پیوند بزن که بی ریاترین

 باشه.لبخندت رو نثار کسی کن که دل به زمین نداده باشه،رویاهات رو با چهره ی کسی تصویر

 کن که زیبایی رو احساس کنه.چشم به راه کسی باش که انتظار تو رو کشیده باشه،

 عاشق باش! اما عاشق کسی که تک تک سلول هاش تقدس  عشق رو درک کنه.