شامگاهان،آن زمان که سوار بر اسب خیال از دشتهای عقلانیت میگذشتم از محله های شهرمان

گذر کردم.مقابل کلبه ای ویرانه که ستون هایش ریخته و از آن اثری جز کوچ اندوهناک نبود،ایستادم.

سگی را دیدم که خاکستر را سرین خود کرده و انواع بیماری در وجودش لانه کرده بود.

پس با چشمانی که اشباح ناامیدی و یاس در آن موج میزد،

به خورشید که روبه سوی باخترمیخرامید خیره شده بود،

گویی میدانست که خورشید گرمای نفسهایش را از توله های ضعیف و ستمدیده اش

در آن کلبه ی متروک برمیگیرد.با چشمانی حسرت آمیز به او می نگریست و

با او وداع میگفت.

پس به آرامی و با عطوفت و مهربانی به او نزدیک شدم.

اگر زبانش را میدانستم تسلی اش میدادم و در بدبختی ها یاور و دلسوزش بودم.

وقتی نزدیکش رفتم از من ترسید.با اندک توان رو به زوالش تکانی به خود داد و

از پاهایی که بیماری و درد فلجش کرده بود و او را در آستانه ی نابودی قرار داده بود،

کمک میخواست و چون او را یارای برخاستن نبود،نیم نگاهی به من انداخت

نگاهی که تلخی ترحم خواهی و شیرینی مهربانی در آن موج میزد.نگاهی که

سخن میگفت و از زبان انسان گویاتر  و از اشک زن رساتر بود.

آنگاه که نگاهم با نگاه محزونش در آمیخت،احساسم برآشفت .

پس آن نگاهها را به وادی واقعیت کشاندم و جامه ای از سخنان انسانی

برآنها پوشاندم.نگاهی که مضمونش چنین بود:

ای ناشناس دردهایم مرا بس است.رنجی که از ستم مردم بردم و

 دردی که از تلخی بیماری تحمل کردم،مرا کافی است.

آرامش مرا برهم نزن،برو و مرا با تنهایی و آرامشم تنها بگذارتا از گرما ی

خورشید در این دقایق زندگی کمک بگیرم.از جور و ستم انسان و

 سنگدلی اش گریخته ام و به خاکستری که از قلب انسان نرم تر است پناه برده ام و

در میان خرابه هایی که از درون انسان تنهاتر است ماوی گرفتم.

از من دور شو.تو همان انسان زمینی هستی که هنوز پهنه ی آن از عدالت تهی است.

من حیوانی ناتوانم،ولی به انسان خدمت کردم.در خانه اش  وفادار و

با اخلاص بودم،نگهبانیش را میکردم و شریک غم و شادمانیش بودم.

روزهایی که به سفر میرفت همواره به یادش بودم و به هنگام بازگشت به پیشوازش

میرفتم.به ته مانده ی سفره اش بسنده میکردم و به استخوانهایی که صاحبم

گوشتهایش را خورده بود خشنود بودم.

ولی آن زمان که لاغر شدم و پیر و ملول گشتم و درد چنگالهایش را در بدنم فرو برد،

دست از من کشیدند و از خانه بیرونم کردند و بازیچه ی کودکان سنگدل کوچه ها کردند.

آماج تیرهای درد شدم و انواع بیماریها  در بدنم لانه گزید.

ای انسان،من حیوانی ضعیفم ولی احساس کردم که با بسیاری از انسانها خویشاوندم.

کسانی که وقتی ناتوان میشوند،در آمدشان اندک و زندگیشان دشوار میگردد.

من به سربازی میمانم که در جوانی از وطنش دفاع میکند،

میانسالی در روی زمین کار میکند،اما چون زمستان زندگی اش فرا میرسد و

بهره اش کم میشود  او را طرد کرده و فراموش میکنند.

من همچو زنی زیبارویم به هنگام دوشیزگی،برای شادی دل جوانان،

خود را می آراید و سپس مادری میشود که برای تربیت کودکانش شبها را بیدار میماند

و برای تربیت مردان آینده رنج میبرد.ولی وقتی پیر و ناتوان شد،

به دست فراموشی سپرده میشود و کسی از او یادی نمیکند.

ای انسان تو چه بی رحم و ظالم هستی!

نگاه های آن حیوان ،با من حرف میزد و من آن را میفهمیدم.

روحم در میان احساس شفقت نسبت به این سگ و تصور رفتار انسانها در نوسان بود.

آن هنگام که چشم هایش را فرو بست،نخواستم او را آزار دهم،

راه خود را در پیش گرفته و رفتم.

                            (جبران خلیل جبران)