اهل کاشانم ، روزگارم بد نیست ، تکه نانی دارم ،خرده هوشی ، سر سوزن ذوقی،  مادری دارم بهتر از برگ درخت، دوستانی بهتر از آب روان  و خدایی که در این نزدیکیست  لای این شب بوها، پای آن کاج بلند .

من مسلمانم ، قبله ام یک گل سرخ ، جانمازم چشمه،  مهرم نور ، دشت سجاده ی من،   من وضو با تپش پنجره ها میگیرم   در نمازم جریان داردماه .......................

                                          غربت

ماه بالای سر آبادی است

اهل آبادی در خواب

روی این مهتابی خشت غربت را میبویم

باغ همسایه چراغش روشن

من چراغم خاموش

ماه تابیده به بشقاب خیار، به لب کوزه ی آب

غوک ها میخوانند.

.

مرغ حق هم گاهی.

کوه نزدیک من است:پشت افراها، سنجدها.

و بیابان پیداست .

سنگ ها پیدا نیست، گلچه ها پیدا نیست.

سایه هایی از دور ،مثل تنهایی آب،مثل آواز خدا پیداست

نیمه شب باید باشد.

دب اکبر آن است ،دو وجب بالاتر از بام.

آسمان آبی نیست،روز آبی بود.

یاد من باشد فردا،بروم باغ حسن گوجه و قیسی بخرم.

یاد من باشد فردا لب سلخ،طرحی از بزها بردارم،

طرحی از جاروها،سایه هاشان در آب.

یاد من باشد،هرچه پروانه که می افتد در آب،زود از آب در آرم.

یاد من باشد کاری نکنم ،که به قانون زمین بربخورد.

یاد من باشد فردا لب جوی،حوله ام را هم با چوبه بشویم.

یاد من باشد تنها هستم.

ماه بالای سر تنهایی است.

                                             سهراب سپهری

سهراب سپهری از مردم کاشان و از خاندان لسان الملک سپهر ادیب و مورخ عصر قاجار است.در سال 1307 در قم به دنیا آمد.بیشتر عمرش را در تهران گذراند و از دانشگاه هنرهای زیبا فارغ التحصیل شد.هم نقاشی توانا و هم شاعری توانا بود.سپهری در سال 1359 در تهران درگذشت.