جــای تعجب ندارد کــه گـاهـی ...

نــوشتــه هــایـم غمگیننــد !!

و خــودم غمگیــن تــر از آنهـــا

دیگــر حتــی حـوصله جنگیــدن بــا خــاطـراتــم را هــم نـدارم ...

تــوانش را نیـــز !!

راستــی !! اگــر همیــن دلخوشـی لعنتــی هــم نبــود ...

دیگــر تنهــایی و خلـوت بــرایــم چــه مفهـومـی داشتــــــ ...!!

مـــــن


هـــــنوز عـــــاشقم.


آنـــــقدر کـــــه مـــــی تـــــوانم


هـــــر شـــــب،


بـــــدون آن کـــــه خـــــوابم بـــــبرد،


بـــــی وفـــــایی هـــــایت را


بـــــشمارم.


و دســـــت آخـــــر


هـــــمه را فـــــراموش کــــــنم

میتــــوانم فــراموشــت کنـــم …

فــقط با خــود سـخت می جنـــگم …

کـه دیـگر بـه یــاد نیــارمـت !